Northrop YF-23 Black Widow II: Γιατί δεν μπήκε ποτέ στην υπηρεσία;

 Northrop YF-23 Black Widow II: Γιατί δεν μπήκε ποτέ στην υπηρεσία;

DAYTON, Ohio — Northrop-McDonnell Douglas YF-23 at the National Museum of the United States Air Force. (U.S. Air Force photo)

Στη σφαίρα της αεροπορικής  αιχμής, η τεχνολογία stealth έχει αναδειχθεί ως κρίσιμη πτυχή του σύγχρονου πολέμου. Το YF-23 Black Widow, ένα προηγμένο μαχητικό stealth , στάθηκε ως πρωτοπόρος στο βασίλειο της εναέριας μάχης, διαμορφώνοντας το μέλλον της αεροπορικής υπεροχής, παρόλο που δεν είδε ποτέ ενεργό υπηρεσία.

Εδώ εξερευνούμε την ανάπτυξη, τα χαρακτηριστικά και τη σημασία του YF-23 Black Widow, ενός αξιοσημείωτου αεροσκάφους που ξεπέρασε τα όρια της τεχνολογίας stealth.

Προέλευση και ανάπτυξη
Κατά τη δεκαετία του 1980, η Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών (USAF) ξεκίνησε το πρόγραμμα Advanced Tactical Fighter (ATF) για να αντικαταστήσει τον γερασμένο στόλο μαχητικών αεροσκαφών της.

Το προτεινόμενο αεροσκάφος δεν θα πρέπει μόνο να διαθέτει χαμηλά παρατηρήσιμα χαρακτηριστικά ραντάρ, αλλά και να επιδεικνύει την ικανότητά του να ξεπερνά τα τελευταία σοβιετικά μαχητικά Su-27 Flanker και MiG-29 Fulcrum σε καταστάσεις αερομαχίας. Αυτό θα ήταν μια σημαντική πρόοδο επειδή, μέχρι τότε, το μόνο υπάρχον αεροσκάφος stealth, το F-117 Nighthawk , δεν είχε όπλα αέρος-αέρος και ικανότητα υπερηχητικής πτήσης. Επιπλέον, η Πολεμική Αεροπορία επιθυμούσε το ATF να έχει δυνατότητες υπερ-πτησης, επιτρέποντας διαρκή υπερηχητική πτήση χωρίς να βασίζεται σε μετακαυστήρες που καταναλώνουν καύσιμο.

Δύο υποψήφιοι αναδείχθηκαν ως οι φιναλίστ σε αυτόν τον διαγωνισμό υψηλού στοιχήματος: το YF-22, που αναπτύχθηκε από τη Lockheed Martin και το YF-23 Black Widow, σχεδιασμένο από τον Northrop Grumman . Το YF-22 της Lockheed είχε οπτικά εντυπωσιακό σχεδιασμό, αλλά το YF-23 πραγματικά ξεχώριζε με την εξαιρετική του εμφάνιση. Είχε φτερά σε σχήμα διαμαντιού που συνέβαλαν στη μειωμένη ορατότητα του ραντάρ και το λεπτό πλευρικό του προφίλ θύμιζε το εμβληματικό κατασκοπευτικό αεροπλάνο SR-71 Blackbird .

Το YF-23 πραγματοποίησε την πρώτη του πτήση στις 27 Αυγούστου 1990. Και τα δύο πρωτότυπα YF-23 ολοκλήρωσαν συνολικά 50 πτήσεις, συγκεντρώνοντας ένα εντυπωσιακό χρόνο πτήσης 65,2 ωρών. Οι δοκιμές επιβεβαίωσαν ότι το YF-23 πέτυχε τις τιμές απόδοσης που είχε προβλέψει η Northrop, επιδεικνύοντας ανώτερες ικανότητες και ταχύτητα μυστικότητας.

Παρά τις αξιοσημείωτες δυνατότητες του YF-23, το YF-22 κέρδισε τον διαγωνισμό. Το YF-22 ήταν εξοπλισμένο με δυνατότητες ώθησης, βοηθώντας στην εκτέλεση σφιχτών ελιγμών σε χαμηλές ταχύτητες. Έτσι, το YF-22 επέδειξε καλύτερη ευελιξία, ξεπερνώντας τις επιδόσεις του YF-23 στις πτητικές δοκιμές.

Ως εκ τούτου, το πρόγραμμα YF-23 ακυρώθηκε, με μόνο δύο πρωτότυπα YF-23 να έχουν κατασκευαστεί και το YF-22 συνέχισε να εξελίσσεται σε F-22 Raptor .

Σχεδιασμός και μυστικά χαρακτηριστικά του YF-23 Black Widow

Το YF-23 Black Widow ήταν ένα επαναστατικό αεροσκάφος που σχεδιάστηκε με γνώμονα το stealth. Το μοναδικό, πολύπλευρο σχήμα, οι γωνιακές επιφάνειες και οι αναμεμειγμένες άκρες του κατασκευάστηκαν προσεκτικά για να ελαχιστοποιήσουν τη διατομή του ραντάρ, διασφαλίζοντας μειωμένη ανιχνευσιμότητα από τα εχθρικά συστήματα ραντάρ. Η σκούρα, απορροφητική επίστρωση υλικού του αεροσκάφους ενίσχυσε περαιτέρω τις δυνατότητές του stealth, απορροφώντας και διαχέοντας τα κύματα ραντάρ για να αποτρέψει την ανάκλασή τους πίσω στην πηγή.

Για να μειώσει περαιτέρω την υπέρυθρη ακτινοβολία του, το YF-23 διέθετε ένα καινοτόμο σύστημα ψύξης που εκμηδένιζε αποτελεσματικά τη θερμότητα που παραγόταν από τους κινητήρες του. Χρησιμοποιώντας ένα παρόμοιο σύστημα με το B-2 Spirit, ένα βομβαρδιστικό stealth που αναπτύχθηκε επίσης από τη Northrop Grumman, τα καυσαέρια «ψύχονταν με διαπνοή» προβάλλοντάς τα σε “πλακάκια” που τοποθετήθηκαν γύρω από τα ακροφύσια για να απορροφούν τη θερμότητα. Αυτό το σύστημα επέτρεψε στο αεροσκάφος να ελαχιστοποιήσει τις θερμικές εκπομπές του, καθιστώντας το λιγότερο ευάλωτο σε πυραύλους κατευθυνόμενων με υπέρυθρη ακτινοβολία.

Απόδοση και αεροηλεκτρονική
Το YF-23 διέθετε εξαιρετικά χαρακτηριστικά απόδοσης, όπως υψηλή ταχύτητα, ευελιξία και αυτονομία. Τροφοδοτούμενο από δύο προηγμένους κινητήρες turbofan, το αεροσκάφος ήταν ικανό για μεγάλες αποστάσεις, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούσε να φτάσει σε υπερηχητικές ταχύτητες χωρίς να χρειάζεται μετακαυστήρες, επιτρέποντάς του να πετάει γρηγορότερα και να καταναλώνει λιγότερα καύσιμα από πολλούς από τους σύγχρονους ομολόγους του, ενώ παράλληλα μειώνε την υπέρυθρη ακτινοβολία του. Η υψηλή ταχύτητα πλεύσης και οι δυνατότητες μεγάλης εμβέλειας του έδωσαν ένα σημαντικό τακτικό πλεονέκτημα, επιτρέποντάς του να καλύψει τεράστιες αποστάσεις σε μικρότερα χρονικά διαστήματα.

Μεταξύ των δύο πρωτότυπων αεροσκαφών που κατασκευάστηκαν, το αρχικό YF-23 (PAV-1 “Spider”) ήταν εξοπλισμένο με κινητήρες Pratt & Whitney YF119, ενώ το δεύτερο (PAV-2 “Grey Ghost”) χρησιμοποιούσε κινητήρες General Electric YF120. Τα πρωτότυπα σχεδιάστηκαν με δύο στροβιλοκινητήρες, ο καθένας από τους οποίους στεγαζόταν σε ένα ξεχωριστό διαμέρισμα με αγωγούς S. Αυτοί οι αγωγοί S ήταν τοποθετημένοι εκατέρωθεν της ατράκτου του αεροσκάφους, χρησιμεύοντας για την προστασία των αξονικών συμπιεστών του κινητήρα από τα κύματα του ραντάρ.

Το πιλοτήριο του YF-23 διέθετε υπερσύγχρονα ηλεκτρονικά συστήματα και τεχνολογία fly-by-wire , παρέχοντας στους πιλότους βελτιωμένη επίγνωση της κατάστασης και ευκολία ελέγχου. Το προηγμένο σύστημα ραντάρ του επέτρεψε την ανίχνευση και την παρακολούθηση στόχων μεγάλης εμβέλειας, εξασφαλίζοντας σαφές πλεονέκτημα τόσο στις εμπλοκές αέρος-αέρος όσο και αέρος-εδάφους.

Πλήρωμα 1 (Διαμόρφωση μονής θέσης)

Άνοιγμα φτερών 43 πόδια 7 ίντσες (13,28 μέτρα)

Μήκος 67 πόδια 5 ίντσες (20,55 μέτρα)

Υψος 13 πόδια 11 ίντσες (4,24 μέτρα)

Κενό Βάρος 29.000 λίβρες (13.154 κιλά)

Μέγιστο βάρος απογείωσης Περίπου 80.000 λίβρες (36.287 κιλά)

 2 x κινητήρες turbofan χαμηλής παράκαμψης Pratt & Whitney YF119-PW-100 ή General Electric YF12
Ωθηση 35.000 λίβρες (160 κιλονεύτονα)

Μέγιστη ταχύτητα Σε μεγάλα υψόμετρα ταχύτητα 2,2 Mach (1.450 mph ή 2.335 km/h)

Εύρος 2.424 ναυτικά μίλια (2.789 μίλια ή 4.489 χιλιόμετρα)

Οροφή Service 65.000 πόδια (20.000 μέτρα)

Οπλισμός (κανένας δεν δοκιμάστηκε αλλά ενσωματώθηκαν διατάξεις) 1 × 20 mm (0,79 ίντσες) πυροβόλο M61 Vulcan 4 × πύραυλοι αέρος-αέρος μεσαίου βεληνεκούς (AIM-120 AMRAAM ή AIM-7 Sparrow) 2 × βλήματα αέρος-αέρος μικρού βεληνεκούς (AIM-9 Sidewinder)

Εμβέλεια μάχης 651 έως 695 ναυτικά μίλια (749 έως 800 μίλια ή 1.206 έως 1.287 χιλιόμετρα)

Υπάρχει μέλλον για το YF-23 Black Widow II;

Στα τέλη του 2004, η Northrop Grumman υπέβαλε πρόταση για ένα βομβαρδιστικό με βάση το YF-23 για να καλύψει την απαίτηση της USAF για ένα προσωρινό βομβαρδιστικό. Αυτή η πρόταση ήταν σε ανταγωνισμό με τις ιδέες FB-22 και B-1R. Ωστόσο, το 2016, η Πολεμική Αεροπορία επέλεξε τελικά το βομβαρδιστικό B-21 μεγάλης εμβέλειας της Northrop αντί να αναβιώσει το YF-23 Black Widow.

Πηγή : https://www.aerotime.aero/

Σχετικά Άρθρα

Αφήστε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *